5 Μαρ 2008

"Μια ζωή..."


«Σ’ έχω περιμένει μια ζωή. Μια ζωή…». Με τα λόγια αυτά, η Μελίνα Μερκούρη υποδέχτηκε το Μάνο Χατζιδάκι στην τελευταία τους δημόσια συνάντηση, στου «Ζόναρς»…
«Ήμουν ερωτευμένος με τη Μελίνα. Από τότε που την πρωτοείδα. Στο δρόμο. Ήξερα ότι είναι η Μερκούρη. Τότε η Αθήνα ήταν πολύ μικρή. Περπατούσες κι ήξερες κι εκείνους που δεν γνώριζες… Η Μελίνα ήταν το ερωτικό πρόσωπο της Ελλάδας… Πάνω απ’ όλα εκπροσωπούσε τον ερωτισμό μας. Και δεν νομίζω πως είχε απόλυτη συνείδηση αυτού του γεγονότος. Υπερθεμάτιζε των ιδιοτήτων της ως ηθοποιού, πολιτικού και αντιστασιακής και δεν αντιλαμβανόταν ότι όλα αυτά συνέθεταν μεν το πρόσωπό της, αλλά βάθρο του ήταν ο ερωτισμός της» θα πει ο Μάνος Χατζιδάκις στην τελευταία του συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 19 Ιουνίου του ’94, τέσσερις μέρες μετά το θάνατό του.
Κι εκείνη, σε συνέντευξή της στο «Έψιλον», ανέφερε για το Χατζιδάκι: «Εκεί είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Δεν έφτασε ποτέ στην κατάντια του ενός ή του άλλου (αναφέρεται στο Θεοδωράκη και το Σαββόπουλο). Είναι πολύ πιο έξυπνος, έχει χιούμορ. Ο Χατζιδάκις είναι ο έρωτας!». Στην ίδια συνέντευξη η Μελίνα, αναφέροντας τα πρόσωπα που θα επέλεγε για παρέα της σ’ ένα νησί… «Λοιπόν, το Μάνο Χατζιδάκι γιατί είναι τα νιάτα μου, η μουσική του, η τσαχπινιά του και επειδή θα τσακωνόμαστε μέχρι θανάτου και θα τα φτιάχναμε μέχρι ζωής…».

Η τελευταία συνάντηση του Μάνου Χατζιδάκι με τη Μελίνα Μερκούρη έγινε στα τέλη Φλεβάρη του ’94, επί αμερικανικού εδάφους, στο νοσοκομείο «Memorial» της Νέας Υόρκης, όπου νοσηλευόταν η Μελίνα. Εκεί την επισκέφτηκε ο Μάνος Χατζιδάκις, ασθενής κι αυτός... Οι δυο τους, παρουσία της Μανουέλας Παυλίδου και του Γιώργου Θεοφανόπουλου - Χατζιδάκι, μίλησαν με τα λόγια, με τα βλέμματα και με τις σιωπές. Λίγο πριν αποχωριστούν για πάντα, λίγο πριν ο θάνατος πει την τελευταία λέξη, οι δια βίου –επίγειου και επουράνιου– φίλοι τραγούδησαν μαζί, μες στο δωμάτιο του νοσοκομείου, «Χάρτινο το φεγγαράκι»… Λίγο πριν το τέλος…
Η Μελίνα «κίνησε» για το ταξίδι χωρίς γυρισμό στις 6 Μαρτίου του 1994, ημέρα Κυριακή… Ο Χατζιδάκις την «ακολούθησε» τρεις μήνες μετά, στις 15 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Η λάμψη τους έγινε αστέρι άσβηστο και ο μύθος τους τραγούδι αθάνατο.
Όμως, μια εποχή έφευγε για πάντα. Η αυλαία της έπεφτε οριστικά και παντοτινά…

Δεν υπάρχουν σχόλια: