Σε πρώτο πρόσωπο...

Η Λίνα Νικολακοπούλου… σε πρώτο πρόσωπο:
«Αισθάνομαι ότι ανήκω στις πόλεις που περπατάω, στα καφέ και στα πάρκα τους. Κι όμως, τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε επαρχία τα πέρασα. Στα Μέθανα -από εκεί ήταν η μητέρα μου κι εκεί δίδασκε- ήταν τα πρώτα μου βιώματα, η πολυτέλεια να μυρίζω τις αλλαγές των εποχών. Στην Αθήνα ήρθα μικρή και πήγα σε ιδιωτικό σχολείο. Αυτή ήταν μια μεγάλη κόντρα…

Μα ακριβώς επειδή το συντακτικό για τα πρώτα μου ποιητικού αισθήματος ξυπνήματα μού το έδωσε η φύση, χώρεσαν κι όταν ήρθα στην Αθήνα. Δεν έχασα ποτέ τη δυνατότητα να αναζητώ μέσα στην πόλη την αρμονία αλλά και τη συντριβή που μπορεί να αισθανθεί κανείς κοντά στη φύση. Αργότερα, τη μαγεία που είχα δωρεάν ως παιδί, άρχισα να την αναζητώ στον κινηματογράφο…

Έμενα στην Αχαρνών. Τα σινεμά γύρω, η “Αλκυονίδα”, το “Στούντιο”, έφερναν “παράδοξες” ταινίες. Εκεί πρωτοείδα Παζολίνι, κι από εκεί και πέρα δεν με χώραγε ο άλλος κινηματογράφος: αυτά τα έργα μού έδειχναν κάτι οικείο, χωρίς, όμως, να έχω προλάβει να έχω τέτοια βιώματα. Η φύση, αργότερα η πόλη και μετά ο κινηματογράφος ήταν οι τρεις πρώτες “γλώσσες”. Έβγαιναν στα πρώτα μου γραπτά, από πολύ νωρίς: από 13 ετών καταλάβαινα ότι μπορώ να γράψω χωρίς να ξέρω ότι αυτό θα ακολουθούσα σε όλη μου τη ζωή…

Αν δεν είχα συναντηθεί τόσο νωρίς με τον Κραουνάκη, δεν θα είχα προλάβει να ξεδιπλώσω αυτό το λόγο. Και πραγματικά, τα πρώτα γραπτά μου δεν τα καταλάβαινε κανείς, με εξαίρεση την Γαλάνη που μου έδωσε τη μουσική από τα “Κίτρινα Φώτα” κι έγραψα το πρωτόλειό μου πάνω στη μουσική του Κοέν. Αυτή με πήγε στον Σπανό και την ίδια ώρα ο Κραουνάκης έκανε τις πρώτες του δισκογραφικές εξόδους… Δεν πήρα λοιπόν κανένα ρίσκο. Το περίεργο είναι πώς αποδέχθηκε το κοινό τη γλώσσα μου. Μάλλον ήταν η ώρα. Γιατί τα βιώματα που είχα εγώ, τα είχαν πια και πολλοί άλλοι. Άλλωστε, δεν ήμουν σε ηλικία που να έχω βάλει σκοπό της ζωής μου τη δημοκρατία -αυτή είχε κατακτηθεί ήδη όταν πήγα στο πανεπιστήμιο. Κατέβαινα στις διαδηλώσεις αλλά… απομονωνόμουν και μέσα στην πλατεία Συντάγματος…

Όταν κάποιος που το βασικό του αντικείμενο είναι η γλώσσα, έχει τόσα πολλά παιχνίδια μπροστά του, μπορεί να κάνει και κατάχρηση, αλλά ο ρόλος του είναι κυρίως να φέρει στο φως καινούριους συνδυασμούς. Κάθε γενιά θα πάρει ό,τι θέλει από το παρελθόν κι από το παρόν και θα το συνδυάσει με απολύτως προσωπικό τρόπο. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο έπαθα κι εγώ με τη γλώσσα. Ο τρόπος που μέσα μου αντικρίζονταν οι πιο απρόσμενοι συνδυασμοί εννοιών και λέξεων ενώ ήταν ομόηχοι, με έκαναν να πιστεύω ότι είχαν από μόνοι τους μια συγγένεια. Το ζητούμενο είναι βέβαια αυτό το παιχνίδι να το κάνεις και με ουσία. Να μην είναι μόνο ένα ελιτίστικο, διακοσμητικό σχήμα…

Βεβαίως και το ’χω παρακάνει. Αλλά το πρώτο δείγμα ήμουν εγώ. Αφού δεν σκοτώθηκα εγώ, μ’ αυτό το σάλτο που έκανα... Βέβαια δεν είναι πάντα το ζητούμενο αυτές οι πιρουέτες που κάνεις με θάρρος ή θράσος, αλλά η ουσία…».

(«Ελευθεροτυπία», 15/01/2006)