«προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι…»

(Γράφει
ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος)

Γενικά τις βαριέμαι τις επετείους… ειδικά αυτές που προσπαθούν να αποδείξουν το αυταπόδεικτο: την ειλικρινή κι απόλυτη ευγνωμοσύνη.
Όσο περισσότερο απομακρύνομαι όμως από τα σχολικά μου χρόνια τόσο περισσότερο έχω, σε ανάλογες περιπτώσεις, την αίσθηση της σχολικής γιορτής…
Όπως τότε που μαζευόμασταν παιδιά στα προαύλια και γιορτάζαμε, σαν καλοί Έλληνες πολίτες, τα μεγάλα γεγονότα, που κανέναν μας δεν συγκινούσαν απόλυτα στην ιστορική ή εθνική ουσία τους. Ούτε αποφασίζαμε και να απέχουμε όμως, μην τυχόν και μείνουμε έξω από τη μαγεία της γιορτής.
Μοιράζαμε τα γαλάζια αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμούσαμε χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους του σχολείου, προβάραμε τα τραγούδια του Χατζιδάκι και στεκόμασταν προσοχή στους ήχους του Εθνικού Ύμνου. Αν αυτό σήμαινε Έλληνας - να γίνεσαι ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα, τότε το νιώθαμε βαθιά χωρίς να μας νοιάζει ποια πατρίδα μας περικλείει και ποια ιστορία μας χαράζει.
Αρκούσε που για μια μικρή στιγμή ενσαρκώναμε το παρελθόν και το μέλλον σε ενάμιση μέτρο υπόσταση.
Μετά που τέλειωσε το σχολείο, οι γιορτές ελαττώθηκαν και δεν υπήρχε χώρος για Εθνικές Επαναστάσεις. Γίναμε πολίτες του Κόσμου. Δεν υψώνονταν σημαίες για τη γενιά μας, ούτε σήμαιναν καμπάνες. Κι όμως κάτι χτυπούσε βαθιά μέσα στον καθένα μας. Εκείνο τον πόλεμο ήρθε να εξοπλίσει ο Χατζιδάκις… «Μεγάλος Ερωτικός»: αυτό σε δένει με το μέλλον σου εσένα που δε σου λέει κάτι το παρελθόν σου: Ο Έρωτας. Ως αφετηρία και γιορτή. Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να μείνει έξω από τη μαγεία αυτής της γιορτής…
Μοιράσαμε αυτή τη φορά τα… κόκκινα αποσπάσματα του Σεφέρη και του Ελύτη, κρεμάσαμε τα χρωματιστά σημαιάκια στους γκρίζους τοίχους της καθημερινότητάς μας, προβάραμε ακόμα μία φορά τα τραγούδια του Χατζιδάκι και τα φορέσαμε στις πιο πολύτιμες στιγμές μας. Και μια απλή βόλτα σε ένα χάρτινο φεγγαράκι με μια ψεύτικη ακρογιαλιά ήταν αρκετά για να διώξουμε τη θλίψη της αυτόματης ζωής μας και να γίνουμε ένα με τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα.
Αρκούσαν σε μια μικρή στιγμή δυο άνθρωποι και μια χιλιοπαιγμένη μουσική υπόκρουση για να ενσαρκωθούν τα πιο αυθεντικά συναισθήματα του κόσμου σε ενάμιση μέτρο απόσταση…
Γι’ αυτό ευχαριστώ τη γιορτή Μάνο Χατζιδάκι: για τα χρωματιστά σημαιάκια που κρεμάει στο σχολείο της ζωής μας ακόμα και τόσα χρόνια μετά την αποφοίτηση του.

Το κείμενο του Γεράσιμου, μετά από δική μου παράκληση να γράψει "κάτι για το Μάνο Χατζιδάκι", πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Γιάννινα", τέτοιες μέρες πριν απο δύο χρόνια...

Ευχαριστώ και από δω το Γεράσιμο Ευαγγελάτο...

Καλή θητεία...