Το σαλόνι της θείας Ευτέρπης ήταν γεμάτο από πίνακες, είχε και δυο Βικάτους κι ένα μικρό Παρθένη με μολύβι, αλλά και θαλασσογραφίες αγνώστων και πορτρέτα με παστέλ ξαδελφάδων και φίλων που πέθαναν και κανείς δεν ήξερε ποτέ τα ονόματά τους.Ήταν η μικρή συλλογή του μακαρίτη του θείου Φοίβου, που ήταν παλιός υφασματέμπορος στην Αιόλου και παντρεύτηκε τη θεία όταν θα ήταν πια εξηνταπεντάρης κι αυτή κατά πολύ νεότερη.
Έσβησα το φως να μη με βλέπουν όλα αυτά τα ωραία πεθαμένα μάτια απ’ τα κάδρα και βυθίστηκα σ’ έναν ύπνο γεμάτο παιδικές φωνές και σκόνη απ’ τους καιρούς που στο μάθημα της ωδικής τραγουδούσα στη χορωδία δεύτερη φωνή:
«Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας»
και ο τενόρος συμπλήρωνε σόλο:
«του φθινοπώρου μήνας,
χελιδονάκι, γεια»…
Από το μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη «Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας*»: «Κάποτε, όμως, άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του “Χάρτινου Σεπτέμβρη”, που πέρασε κι έφυγε μέσα απ’ τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή…» (Γ. Ξανθούλης).
*(Εκδόσεις «Καστανιώτη», πρώτη έκδοση 1989).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου