π. Φιλόθεος Δέδες: «δεν ανταποκριθήκαμε στη συνάντηση…»

«Η εορτή της μεγάλης και ταπεινής επιφανείας του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι η απαρχή της νέας δημιουργίας.
Ο Θεός διελογίσθη και ο διαλογισμός Του είναι ο άναρχος Υιός. Ο Θεός ώμοσε εις εαυτόν και η όσμωσις με την ανθρώπινη φθαρτή φύση διήνοιξε τας οδούς της σωτηρίας. Ο Θεός επεσκέψατο ημάς και η φανέρωσις της Παναγίας Τριάδος καθορίζει τον τρόπο υπάρξεως των ανθρώπινων.
Ο Θεός προσλαμβάνει την ημετέραν πεπτωκυίαν φύσιν και ο άνθρωπος είναι το πρόσλημμα της Τριαδικής ζωής. Ο Θεός μεθύγνηται των φθαρτών και ο άνθρωπος δυνατοποεί την σύγκραση με την αφθαρσία. Ο Θεός σμικρύνει εαυτόν και ο άνθρωπος μεγιστοποιείται. Ο Θεός ταπεινούται και ο άνθρωπος υψούται. Ο Θεός μετανοεί δι’ ημάς και ο άνθρωπος ανίσταται εις την προτεραίαν κατάστασιν…
Ο Θεός ποιεί καινά τα πάντα, αποκαλύπτεται, προσφέρεται, λαμβάνεται, κομίζεται, φανερώνεται, ψηλαφείται και ο άνθρωπος θεοκοινωνεί. Λαμβάνει παν δώρημα τέλειον, μετέχει των ακτίστων θείων ενεργειών, καθίσταται πλέον μέλος του θεανδρικού Σώματος του Χριστού, κατά χάριν και εις χάριν και εν χάριτι. Χρίζεται πολίτης της Βασιλείας των ουρανών, κληρονόμος αιωνίου ζωής, μέτοχος παραδείσιας ζωής. Τελειούται και τελευτά εν Αυτώ.
Η ιστορία των ανθρώπινων πραγμάτων τελεύτησε. Ουδέν καινότερον της ενανθρωπίσεως του Θεού. Τίποτε πλέον δεν είναι νέο. Τα πάντα από τούδε καθίστανται καινά, καλούμεθα δε, κεχρισμένοι εις Χριστόν, να περιπατήσωμεν εν καινότητι ζωής.

Ο άναρχος Θεός άρχεται και εμείς εισερχόμεθα στον αιώνιο, θείο και σωτήριο σαββατισμό, στους χρόνους και τους καιρούς του Θεού…
Ο αγέννητος γεννάται εν Πνεύματι και η Αειπάρθενος χορηγεί σάρκα παρθένον αγνήν στον αγαπητό του Θεού και Πατρός και η Εκκλησία είναι το μυστήριο του εν Τριάδι αποκαλυπτομένου Θεού στους αιώνας…
Ο αχώρητος Θεός χωρείται στην προσλαμβανομένη ανθρώπινη φύση, την οποία επανάγει στην προτέρα και πέραν αυτής, στην παραδείσια κατάσταση της ατελεύτητης κοινωνίας μαζί Του.
Δύο χιλιετίες ο Χριστιανισμός είναι ο άρτος, το ύδωρ, το άλας, η ζύμη, το φως. Προσλαμβάνει στην Ευχαριστία το φθαρτό της ανθρωπίνης και μοιραίας φύσεως και το καθαγιάζει εν Πνεύματι Αγίω. Πνευματοποιεί τη σάρκα με τη βιολογική σημασιολόγησή της και μεταμορφώνει την εκπεσούσα κτίση εις ακτισίαν κατά χάριν, σε δημιούργημα το οποίον εγένετο εν ημέρα ογδόη…
Είκοσι αιώνες, συνεχώς, ο Χριστιανισμός κολαφίζει την αβουλία της ελευθεριότητος, την δειλία της απραξίας, την ατολμία της αυτάρκειας, την προσκόλληση στην νοσηρή επιφάνεια του ναρκισσισμού, την ειδωλοποίηση της φθαρτότητος, την παρωδία της θλάσης, την κύψη στην ευφάνταστη αθλιότητα της ανημπόριας.
Όλους τους αιώνες θα διώκεται ο Ιησούς ως απ’ αρχής, από Ηρωδιανούς, γιατί ως Μεσσίας Θεός είναι ο μόνος επικίνδυνος στις δυνάμεις του σκότους και του μηδενός.
Ο Χριστιανισμός δεν είναι μηχανιστικός συναισθηματισμός, φυσικός θρησκευτισμός, ιδεολογικός ηθικισμός, φοβισμένος μεταφυσικός αφορισμός, θεϊστικός κοινωνισμός. Είναι το ήθος του όλου ανθρώπου, του τελείου ανθρώπου, τον οποίο πνευματοφόρησε ο Θεός. Είναι μαρτυρία, κατάθεση στην πρόθεση της ευχαριστίας της ζωής, συνακόλουθης κατ’ όνομα, στην οδό του Θεού προς τον Άδη της κοσμικής περιπέτειας. Είναι εναπόθεση καταλόγου κλητών ονομάτων στην Τράπεζα του Ουρανού, στην οποία ο γεγενημένος και, γι’ αυτό, αναστημένος Θεός συντρώγει τον άρτο της οδύνης με το πλάσμα του…
Ο Θεός γεννάται στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας και βεβαιώνει αείποτε τον καιρικό άνθρωπο πως είναι εδώ, αλλά η παρουσία Του είναι, ταυτόχρονα, αναστάσιμα διακριτική στη ζωή μας. Είναι εδώ, στην Εκκλησία Του, αλλά και έρχεται. Είναι ο ην και ο ερχόμενος και ο αναμενόμενος, ο αεί ων και ωσαύτως ων.
Ο χρόνος της Εκκλησίας γέμει φανερώσεων. Είναι δια Χριστόν χρόνος του Πνεύματος, χρόνος στον οποίο εκφαίνεται η αγάπη του Θεού και Πατρός. Η Γέννησις του Θεού Ιησού Χριστού σημαίνει την σπαργάνωση του κόσμου με την θέρμη της ζωογόνου πνοής του Πνεύματος…
Η πίστη στην ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού κατέστη, δυστυχώς, φυσική υπόθεσις, δουλικός αναχρονιστικός εθιμισμός. Εθιστήκαμε στην συνήθεια, παγιωθήκαμε στην αναζήτηση, αρνηθήκαμε την θυσιαστική σχέση, δεν ανταποκριθήκαμε στη συνάντηση, λυγίσαμε στην περιδίνηση της κοσμικής αφομοίωσης.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν παραδοθήκαμε, προσπαθούμε και ο Θεός ετάζει ενός εκάστου την καρδιακή εναγώνια πρόταξη…
Τα Χριστούγεννα σημαίνουν ένα ιστορικό γεγονός. Το γεγονός αυτό είναι η εσχατολογική πορεία μας στην αιωνιότητα της Τριαδικής ζωής. Η σχέση ενός εκάστου με τον γεννηθέντα Θεό Ιησού Χριστό καθορίζει την ύπαρξη στη διάσταση της προσωπικής αναγεννήσεώς μας, στην φάτνη της θεϊκής παρουσίας, στον φωτισμό του αστερισμού του παναγίου Πνεύματος, στη βεβαίωση, εν τέλει, ότι ο Θεός Πατήρ αγαπά τόσο όμορφα τον κόσμο μας για τον οποίο νοιάζεται και τον οποίο διακυβερνά με τόση θυσιαστική αγάπη, με αυτή ταύτη την κένωση του ίδιου του Υιού Του.
Η προσκύνησις του θείου γεγονότος της Γεννήσεως προϋποθέτει μετανοούσα πίστη, αναζήτηση ελέους, ταύτιση με το εκκλησιαστικό αξίωμα γευόμεθα τόσες δωρεές για τις οποίες ποτέ δεν θα γίνουμε άξιοι. Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;»

Ο π. Φιλόθεος Δέδες είναι Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων και Ηγούμενος των Ιερών Μονών Ελεούσης και Σωτήρος Νήσου.
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί το προλογικό σημείωμα του π. Φιλοθέου στο διήγημα του Χρήστου Χρηστοβασίλη «Τα Χριστούγεννα της γριάς», που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις «Μνημοσύνη» της Ιεράς Μονής Ελεούσης Νήσου Ιωαννίνων.