Να ’ναι καλοκαίρι, την ώρα που πάει να δύσει ο ήλιος κι αδειάζει από τον κόσμο η παραλία... Και μένει μια παρέα παιδιών, «βαφτισμένων» με θαλασσινό νερό κι αλάτι, που με τη κιθάρα της αρχίζει το τραγούδι... Τραγούδι αγέραστο, με την αύρα του καλοκαιριού, για μια θάλασσα μικρή, για έναν έρωτα, για έναν αποχαιρετισμό, για ένα «σε περιμένει»…Να ’ναι καλοκαίρι… «Και κάπου απέναντι είναι το νησί, που ’χει κοράλλια κι αμμουδιά χρυσή»… Κι εσύ μέσα στη θάλασσα για μια τελευταία βουτιά, με τον ήλιο να σου χαρίζει τη στερνή του αχτίδα... Λες και δύει για το χατίρι σου... Λες και θ’ ανατείλει μόνο για σένα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου