«Και πάλι χαίρετε!»

Είχαμε να την ακούσουμε δεκατέσσερα χρόνια σε καινούργια τραγούδια… H τελευταία φορά ήταν το 1995, όταν κυκλοφόρησε ο «Έμπορος ονείρων». Μετά χάθηκε δισκογραφικά για να επιστρέψει τώρα, να μας πει «Και πάλι χαίρετε!» και σ’ ένα διπλό άλμπουμ να παρουσιάσει «φρέσκα» τραγούδια, αλλά και μερικά από προηγούμενες δουλειές της, ξανακοιταγμένα εδώ. Ο λόγος, βεβαίως, για την Αρλέτα. Όχι πως έφυγε ποτέ απ’ το προσκήνιο της καρδιάς μας, αλλά θέλαμε πολύ να την ξανακούσουμε, να νιώσουμε ότι είναι εδώ, δρώσα, παρούσα. Και, ιδιαίτερα, μετά την αίσια έκβαση που είχε η τελευταία μεγάλη περιπέτεια της υγείας της…
Με τα λόγια της Αρλέτας:
«Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα μετά από κάπου δεκατρία χρόνια θα κατάφερνα να ξεφουρνίσω ένα καινούριο και μάλιστα διπλό cd. Ήταν η τρίτη φορά που ξεκινούσε, τις δύο προηγούμενες σκόνταψε άδοξα σε προβλήματα της υπέροχης υγείας μου. Τα πρώτα τραγούδια που έγιναν ήταν remix παλιότερων αριστουργημάτων μου, που τα φτιάχναμε με τον Ηλία (Κατελάνο) στο σπίτι του, δηλαδή αυτός τα έφτιαχνε κι εγώ κάθε λίγο χανόμουνα σε κάποιο νοσοκομείο. Το σωτήριον 2009, κατόπιν επιμονής και υπομονής του τελευταίου των Μοϊκανών και παλιού συνεργάτη μου από τα ηρωικά χρόνια Γιώργου Μακράκη, ο οποίος ευτυχώς είναι μεγάλης αντοχής, ξεκινήσαμε πάλι. Σας τα λέω περιληπτικά γιατί αν βάλω λεπτομέρειες, μάλλον για μυθιστόρημα πάω. Επέμενε για διπλό cd, μιας και όταν είσαι πάνω από σαράντα χρόνια φούρναρης, πρέπει να το γιορτάζεις με κάτι. Δεν πίστευα ούτε σε μονό cd. Αλλά ο Γιώργος είναι της άποψης ότι τρώγοντας έρχεται η όρεξη και τελικά δίκιο είχε. Σιγά σιγά θυμήθηκα υλικό που είχε ως δια μαγείας συγκεντρωθεί αυτά τα χρόνια της απουσίας, το οποίο τελικά δεν εστερείτο ουσίας νομίζω. Εκλήθη στα όπλα ο παλαιός των ημερών Βασίλης Ρακόπουλος και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει σχήμα αυτό το “Και πάλι χαίρετε!”.
Αν δεν είναι του γούστου σας, πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ χαρά μεγάλη η νεκραναστημένη».
Στη μουσική των τραγουδιών, εκτός απ’ την Αρλέτα, συνέδραμε ο παλιός της συνεργάτης από την εποχή του «Άσε τα κρυφά κρυμμένα» (εκεί είχε γράψει την «Εκδρομή») και του «Έμπορου ονείρων» (δικό του το ομότιτλο) Βαγγέλης Γεωργίου, καθώς και ο Βασίλης Ρακόπουλος. Με στίχους τους συμμετείχαν η Σάννυ Μπαλτζή και η Σωτηρία Μπαβέλου, που αμφότερες είχαν συνεργαστεί και στο παρελθόν με την Αρλέτα. Σε στίχους του Αλέξανδρου Δήμα, βρίσκουμε ξανά το τραγούδι «Αγαπάω τη βροχή», που τραγούδησε η Αρλέτα για πρώτη φορά στον «Εκτός έδρας» δίσκο της με τη Σοφία Βόσσου, το 1989. Υπάρχει και το «Με σημάδεψες», σε μουσική και στίχους Αρλέτας, που ηχογράφησε ο Πέτρος Γαϊτάνος στο δεύτερο προσωπικό του δίσκο «Γυάλινος δρομέας», εν έτει 1992.
Στο δεύτερο cd, αυτό με τα παλιά της κομμάτια σε νέα, όμως, ενορχήστρωση του Ηλία Κατελάνου θα βρείτε και κάποια απρόσμενα τραγούδια, όπως το «Κλαις» του Λεό Ραπίτη και του Κώστα Κοφινιώτη, το γαλλικό «Plaisir d’ amour», το παραδοσιακό νανούρισμα «Ο βουτηχτής» και τα ηπειρώτικα «Στης πικροδάφνης τον ανθό» και «Κοντούλα λεμονιά». Τα σχέδια στο εξώφυλλο και το ένθετο του cd είναι φτιαγμένα απ’ την ίδια την Αρλέτα.
Να μη ξεχάσουμε, ότι δύο χρόνια πριν, η Αρλέτα βγήκε για λίγο από το «κελί» της ησυχίας της και ηχογράφησε τότε ένα καινούργιο τραγούδι, την «Εχεμύθεια», σε μουσική του Νίκου Ζούδιαρη και στίχους του Άλκη Αλκαίου για το δίσκο «Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου».
Η Αρλέτα είναι ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού. Μια «δασκάλα στο αίσθημα», όπως την αποκάλεσε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Δεν πουλήθηκε ποτέ κι άφησε να την «αγοράσουν» μόνο όσοι είχαν νηστέψει από τις «πολλές συνάφειες», για να μπορέσουν να κοινωνήσουν έτσι το σώμα και το αίμα της τέχνης της. Έχοντας ως αφετηρία της το «Νέο Κύμα», εκτέθηκε και η ίδια από ένα σημείο και μετά και ως δημιουργός. Τα τραγούδια της όχι μόνο σου κλείνουν το μάτι, αλλά σε κινητοποιούν με την αλήθεια, το χιούμορ, το σαρκασμό τους. Εκεί που σου χαμογελούν και σε γλυκαίνουν -χωρίς ούτε για μια στιγμή να γίνονται μελό- την ίδια ώρα σου ξύνουν μια πληγή ή σου ανοίγουν μια άλλη…
Έχει μια άλλη προσέγγιση η Αρλέτα στα πράγματα εντός και εκτός της, της αρέσει να παρατηρεί γύρω της τους ανθρώπους με μια ματιά τόσο δική της, που όταν γίνεται τραγούδι μας ακουμπάει με ένα μυστηριώδη τρόπο όλους. «Νομίζω ότι είμαι πολύ παρεξηγημένη και ως καλλιτέχνης», λέει σε πρόσφατη συνέντευξή της στη «Lifo». Και συνεχίζει: «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουνε μείνει σε ένα πολύ χαμηλότονο, απαλό και ολίγον γλυκερό, κατά τη γνώμη τους, πράγμα. Το γλυκερό προσωπικά ποτέ δεν το άντεξα και δεν πιστεύω ότι υπήρξα ποτέ μου γλυκερή».
Ως παρουσία στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, σαράντα χρόνια τώρα, η Αρλέτα ούτε πήρε ούτε έδωσε σκυτάλη. Δεν εντάχτηκε σε «σχολή», αλλά ούτε και επιδίωξε να δημιουργήσει. Δεν απέκτησε «ταυτότητα», δεν έκανε καριέρα, δεν την ενδιέφερε να κάνει. Ήταν και παραμένει ένα «νησί μέσα στην πόλη», μια αυτόνομη καλλιτεχνική περσόνα, που η γραφή της δεν έχει σχέση ούτε με το ρεαλισμό της Αφροδίτης Μάνου ούτε με το «αλαφροΐσκιωτο» της Μελίνας Τανάγρη, για να μνημονεύσω δύο μόνο από τις γυναίκες τραγουδοποιούς του χώρου. Παρέμεινε αυτόφωτη και αυτάρκης, μια εκλεκτή τραγουδοποιός χαμηλών τόνων, που όμως το σήμα του έργου της προκαλούσε δυνατές ψυχικές δονήσεις…
Θα κλείσουμε, με τις τελευταίες γραμμές από το ένθετο σημείωμα της Αρλέτας στο «Και πάλι χαίρετε!»:
«Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν την χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς».
Κι εμείς ευχαριστούμε κυρία Τσάπρα…
Αρλέτα μας…