Μια αποτυχημένη «Προσωπογραφία»

Η ίδια δηλώνει πως «παρότι είναι ένας πολυσυλλεκτικός δίσκος, η αλληλουχία των τραγουδιών εξυπηρετεί μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, καθώς και ένα συνολικό ηχητικό concept».
Ο λόγος για την «Προσωπογραφία», που ξανάφερε την Τάνια Τσανακλίδου στο δισκογραφικό προσκήνιο, μετά από απουσία οχτώ χρόνων. Η τελευταία φορά που είχε παρουσιάσει δίσκο με καινούργιο υλικό ήταν το 2001, όταν κυκλοφόρησε «Το χρώμα της μέρας» με τραγούδια του Μιχάλη Δέλτα γραμμένα για τη φωνή της. Ακολούθησαν δύο διπλά live άλμπουμ, ένα από τις εμφανίσεις της με τη Δήμητρα Γαλάνη στο «Ζυγό» (2001-2002) κι ένα από τη στάση της για δύο σεζόν στη μουσική σκηνή «Μετρό» (2003-2005).
Τι έφερε η «Προσωπογραφία»; Μμμ… Τίποτα! Εννιά καινούργια τραγούδια που ούτε με συγκίνησαν ούτε μου «είπαν» κάτι ούτε ανανέωσαν την πολύχρονη σχέση αγάπης μου με την Τάνια Τσανακλίδου και το μέχρι τώρα ρεπερτόριό της. Στην «Προσωπογραφία» ζήτησε από νέους δημιουργούς (Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Ελεάνα Βραχάλη, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θοδωρής Οικονόμου, Άκης Δήμου και Σταύρος Σταύρου) να της γράψουν τραγούδια. Άσχετα, αν στους νέους μπήκε ως σφήνα και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με την «Καληνύχτα» του σε στίχους Γιάννη Μαύρου. Ως εδώ καλά. Έλα, όμως, που το υλικό… μπάζει. Τραγούδια χωρίς καμιά μουσική έμπνευση ή πρωτοτυπία, με μια συνηθισμένη και -επιτρέψτε μου την έκφραση- ξενέρωτη ερωτική θεματολογία στους στίχους τους, που τα ακούς κι αναρωτιέσαι με ποιο κριτήριο καλλιτεχνικής… απελπισίας τα επέλεξε.
Με την «Προσωπογραφία» η Τάνια Τσανακλίδου φαίνεται ότι παρασύρθηκε και έχασε το μέτρο. Εκείνη που κάθε φορά έκανε το κάθε της δισκογραφικό βήμα χωρίς βιασύνη, τώρα παρουσίασε κάτι τόσο πρόχειρο, τόσο ίδιο και τόσο βαρετό. Μπορεί να βασίστηκε σε δημιουργούς της νεότερης γενιάς, όμως το ατού της ιδέας να συνεργαστεί μαζί τους γύρισε μπούμερανγκ. Φάνηκε ότι δεν έψαξε πολύ -για να μην πω καθόλου- ούτε είχε απαιτήσεις από το υλικό που της έδωσαν. Αλήθεια, τι την έκανε να χτυπήσει λ.χ. την πόρτα του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου; Ζήλεψε, μήπως, τη συνθετική γραφή του στους δίσκους του με το Γιάννη Πάριο, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και το Γιώργο Τσαλίκη; Τι βρήκε, άραγε, στα στιχάκια της Ελεάνας Βραχάλη; Εκτός αν είχε η Τάνια Τσανακλίδου την ανάγκη να προσθέσει στα μεγάλα τραγούδια των συνθετών που ερμήνευσε όλα αυτά τα χρόνια κι ένα σουξέ της σειράς -στο «Εγώ για δύο» αναφέρομαι- και να ακουστεί έτσι σε ένα κοινό που δεν πρόκειται, βέβαια, να ψάξει και βρει περαιτέρω ποια είναι η Τσανακλίδου και η ιστορία της.
Τα δύο τραγούδια που ξεχώρισαν και που δείχνουν ότι έχουν να πουν κάτι διαφορετικό είναι αυτά που της έγραψαν ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γνωστοί από τη συνεργασία τους με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Όμως κι αυτά τα τραγούδια («Αυτό είμαι» και «Νύχτα της φωτιάς») χαντακώθηκαν μέσα στο γενικότερο αδιάφορο σύνολο του δίσκου και στην ερμηνευτική υπερβολή της Τσανακλίδου.
Κρίμα. Γιατί περιμέναμε η απουσία τόσων χρόνων να γεννήσει κάτι ουσιαστικό και μέσα από τη σιωπή της η Τάνια Τσανακλίδου να «μιλήσει» τώρα πια αλλιώς στην ψυχή μας. Δε μίλησε. Ούτε, καν, τραγούδησε. Φώναξε. Και φώναξε πολύ. Και με τρόπο που, εν πολλοίς, ακούγεται υστερικός. Κι ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια μιας αποτυχημένης «Προσωπογραφίας» έναν κακό εαυτό της, που μάλλον δεν μπορεί, πια, να ελέγξει…