Σάββατο πρωί…
Πως ήρθαν και «κατοίκησαν» εντός μου οι «ξαφνικές καλοκαιριές» στο στίχο του Μάνου Ελευθερίου, ο Antony (and the johnsons) με τα τραγούδια του, ο παπαγάλος του Λουμίδη στο φλιτζάνι του καφέ μπροστά μου…
Και μαζί, λέξεις από μια κουβέντα χτες αργά το βράδυ: διαδικτυακός φίλος… πραγματικός φίλος… απρόσιτος… δυσπρόσιτος…
Και το ερώτημα - «δάνειο», που ξανάρθε στη σκέψη μου… Από πού πάνε για την άνοιξη;
Κάποτε, πάνε χρόνια τώρα, κρεμάστηκα από μια απάντηση και νόμισα ότι είχα βρει το δρόμο… Γελάστηκα… Ζόρικη διαδρομή σκέφτομαι τώρα, με την αυταρέσκεια του «σοφότερου»… (Αχ! Αρλέτα στα δύσκολα μας πετούσες πάντα…)
Πίνω την τελευταία γουλιά του καφέ…
Πως ήρθαν και «κατοίκησαν» εντός μου οι «ξαφνικές καλοκαιριές» στο στίχο του Μάνου Ελευθερίου, ο Antony (and the johnsons) με τα τραγούδια του, ο παπαγάλος του Λουμίδη στο φλιτζάνι του καφέ μπροστά μου…
Και μαζί, λέξεις από μια κουβέντα χτες αργά το βράδυ: διαδικτυακός φίλος… πραγματικός φίλος… απρόσιτος… δυσπρόσιτος…
Και το ερώτημα - «δάνειο», που ξανάρθε στη σκέψη μου… Από πού πάνε για την άνοιξη;
Κάποτε, πάνε χρόνια τώρα, κρεμάστηκα από μια απάντηση και νόμισα ότι είχα βρει το δρόμο… Γελάστηκα… Ζόρικη διαδρομή σκέφτομαι τώρα, με την αυταρέσκεια του «σοφότερου»… (Αχ! Αρλέτα στα δύσκολα μας πετούσες πάντα…)
Πίνω την τελευταία γουλιά του καφέ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου