Ανάσταση και φέτος… Στην πέτρινη εξέδρα του κήπου και πάλι… Όπως τόσα χρόνια τώρα… Με την ανάσα της λίμνης να διαπερνάει το σώμα... Νύχτα Λαμπρής... Νύχτα Άνοιξης… Νύχτα Απρίλη… Εκεί, τα αναμμένα κεριά, το «διαγενομένου», οι καμπάνες που αυτή τη φορά ακούστηκαν «κουρασμένες», τα «ανέστη», τα φιλιά της αγάπης που μου φάνηκαν λιγότερα από άλλες χρονιές, το άγιο φως απ’ την ακοίμητη καντήλα της προσμονής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου