14 Ιουν 2010

Η απουσία του...

Είναι ψέμα αυτό που λένε «Ουδείς αναντικατάστατος». Η ζωή, με τον σκληρό πραγματισμό της, προχωράει ούτως ή άλλως, όμως κατά τόπους φτωχαίνει, κατά περιόδους γίνεται πιο θαμπή. Κι αυτό συμβαίνει όταν μικραίνει ο ίσκιος μερικών σπάνιων περιπτώσεων που πέρασαν από τον κόσμο σαν δωρεά. Το νιώθω καθώς περνούν τα χρόνια για τον Μάνο Χατζιδάκι. Τίποτα δεν καλύπτει το κενό του. Η απουσία του αποκτά ολοένα ένταση...
Η τέχνη του υπάρχει. Τραγούδια που νιώσαμε κάποια στιγμή πως ξεθωριάζουν, μας συγκινούν ένα πρωί κάτω από ένα άλλο πλάγιο φως -όχι μέσα από νοσταλγίες, αλλά μέσα από τη ζύμωσή τους με τις καινούργιες εμπειρίες μας. Αυτό που μας λείπει είναι η παρουσία του. Οι παρεμβάσεις του. Η πολιτική σκέψη. Η προστασία του.
Η φυσική του απουσία δεν αναπληρώνεται με τίποτα...

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Δεν υπάρχουν σχόλια: