5 Ιουλ 2010

«Λένα, σου φιλώ τα χέρια»

Γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Τη Λένα Πλάτωνος την τιμώ όσο ελάχιστα πρόσωπα σε αυτή την πόλη. Και την πιστεύω. Γιατί είναι αληθινή.
Αν γινόταν να ξεπεράσω κάθε σύμβαση των εφημερίδων και να μιλήσω λιώμα για το πόσο ευεργέτησε τη ζωή μου, άλλοτε, σε ένα μικρό υπόγειο της οδού Λήμνου που με φιλοξενούσαν φαντάρο... Μόλις είχε βγει το «Σαμποτάζ». Κι αυτός ο δίσκος με κράτησε ζωντανό. Έπινα μόνο και άκουγα την τριπαριστή φωνή του Παλαμίδα, το ουρανόμηκες τρυπάνι της Σαβίνας (σαν να ήθελε να διαπεράσει την «τούμβαν» του Βιζυηνού). Ζούσα σουρεαλιστικά, όσο και τα στιχάκια της Μαριανίνας. Ασύλληπτοι στίχοι - ανεπανάληπτοι. (Το ότι η ζωή μαραίνεται το ξέρω πια). Γουόκμαν στη σκοπιά, στις Καλυθιές Ρόδου, ξανά και ξανά, «Τι ακούς ρε μαλάκα;» η φωνή του επόμενου, «Πάλι τις μαλακίες σου;» (γλωσσικός πλούτος).
Οι μαλακίες μου, τι θείες που ήταν! Κι εκείνη η εποχή η ανέρωτη, η σκληρή -που κλέβαμε από το πρωί ως το βράδυ, σουφρώναμε ό,τι βλέπαμε να κινείται (βιβλία, δίσκους, μηχανάκια, ποδήλατα, ρούχα...- μέχρι ένα τραπέζι από τα Γκούντις. Και ουσιαστικά κλέβαμε χρόνο, πριν από το μεγάλο πέναλτι). Κι όλα αυτά κάτω από έναν ελεήμονα ουρανό, τον ουρανό της ποίησης, που την πιστεύαμε πολύ και ποτέ δεν μας πρόδωσε -μόνο αυτή! Τριπάκια στον ουρανό με διαμάντια. Μέσα στη χωματένια επικράτεια του ροκ η Λένα ήταν ένας κρυσταλλικός ορίζοντας, καθρέφτες, μπλιμπλίκια, σπασμένα γυαλιά, ανθισμένες μυγδαλιές. Ήταν το κάτι άλλο.
Κι αργότερα ο Καρυωτάκης. Που έπιανε την παλιά σκουριά των σπλάχνων, το αραχνοειδές στη γλάστρα του χολ- ας μην πω άλλα.
Και τώρα τα Ημερολόγια (Σολωμικό, μαγιάτικο στεφάνι)... ένα αριστούργημα μοντέρνο, που κάνει σκόνη κάθε επίγονο, από μια γυναίκα που μάσησε πέτρες και αποδείχτηκε δυνατή.
Ίσως είμαι λοξός, αλλά τέτοια πράγματα, τέτοια παραδειγματικά αναστήματα, με βοηθάνε να ζω. Δεν θέλω τους λογιστές, τους άνκορμεν, τους σωτήρες της τηλεοπτικής χλαπάτσας, τους ανθρώπους του μάρκετινγκ δεν τους πιστεύω. Πιστεύω στα παγερά σύνθι της Λένας, γαλάζιος πάγος, φως που σε ξαναγγενά χωρίς να υπόσχεται τίποτα, χωρίς να ζητά κάτι. Μόνο τα δώρα της Τέχνης, το χάδι ενός ανθρώπου που αισθάνεσαι ότι σε καταλαβαίνει.
Σταματώ, διότι τριπάρω...
Λένα, σου φιλώ τα χέρια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: