Το όνομα της Στέλλας Βλαχογιάννη το ξέραμε κατ' αρχήν από τη δημοσιογραφική της θητεία.
Από τις καλογραμμένες, σταράτες μουσικοκριτικές της. Από τις ραδιοφωνικές εκπομπές της στο Δεύτερο. Τα ποιήματά της ήρθαν λίγο μετά να επιβεβαιώσουν μια ακριβή ευαισθησία, που ήξερε πότε να αυτο-αναχαιτίζεται και δεν καταδεχόταν να αφήσει τη μελαγχολική διάθεση να γίνει δυστυχία. Την κρίσιμη ώρα έμπαινε τελεία ή διέρρεε υπόγειο χιούμορ. Το ίδιο που διασώζει τις θεατρικές της ηρωίδες, όχι από τα μικρά ή μεγάλα τους δράματα, αλλά από την πρόθεση του θεατή να τις λυπηθεί ή να βγει από το «Studio Μαυρομιχάλη» βαρύς κι ασήκωτος.
Αντίθετα, το 60λεπτο έργο «Μην παίζεις με τα χώματα», από κείμενα της Βλαχογιάννη που μετασχηματίστηκαν από τη Σοφία Καραγιάννη σε τρία θεατρικά μονόπρακτα, λειτουργεί σε αντίστιξη με τα δράματα εσωτερικού χώρου που αφηγείται. Μια αδελφή μιλά για τον αδελφό της που, μεγαλώνοντας ορφανός από μάνα και «εσώκλειστος» στις σκέψεις και τα διαβάσματά του, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την πατρική απόρριψη. Μια γυναίκα, έχοντας περάσει τα 50 και μαζί μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, φαντάζεται το μέλλον της δυσοίωνο, αλλά και σοφότερο. Μια κόρη, πελαγωμένη από τη συγκρουσιακή σχέση των γονιών της, αποφασίζει να τους γυρίσει στο χωριό, μήπως τα πατρώα χώματα τους ελαφρύνουν την ψυχή.
Ανθρώπινοι πόνοι αναγνωρίσιμοι, λέγονται ήσυχα, απλά και τρυφερά, με μια θεατρική γλώσσα κοφτή, που σαρκάζει ή θλίβεται κι επιλέγει πότε πότε το χιούμορ, αλλά ποτέ τις μελό μεγαλοστομίες. Η ποπ σκηνοθεσία (Σ. Καραγιάννη - Υρώ Μιχαλακάκου) ακολουθεί με ευφυή αφοσίωση το λόγο. Το ίδιο και η ανάλαφρη, κάπως ρετρό, μουσική (Θ. Καραμουρατίδης). Οπου, δηλαδή, το δράμα απειλεί να επιβάλει το σκοτάδι του, λόγος, σκηνοθεσία και μουσική το ξορκίζουν με φως και ελαφράδα. Επικίνδυνη η ισορροπία για τις τρεις ηθοποιούς Σ. Καραγιάννη, Ειρήνη Μουρελάτου, Θεοδώρα Σιάρκου. Βγαίνουν όλες νικήτριες, αλλά η Σιάρκου κερδίζει το μετάλλιο της σπουδαίας ερμηνείας.
Η παράσταση, αξιοποιώντας αξιοθαύμαστα τους ελάχιστους πόρους που έχουν τέτοιες οφ-Μπρόντγουεϊ ομάδες, παίζεται από πέρυσι, Τρίτη με Πέμπτη στον ίδιο χώρο, αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά: λειτουργεί το «στόμα με στόμα» που, όπως διαπιστώσαμε, παραμένει αλάνθαστη εγγύηση.
(Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ,
από την «Ελευθεροτυπία»)
Από τις καλογραμμένες, σταράτες μουσικοκριτικές της. Από τις ραδιοφωνικές εκπομπές της στο Δεύτερο. Τα ποιήματά της ήρθαν λίγο μετά να επιβεβαιώσουν μια ακριβή ευαισθησία, που ήξερε πότε να αυτο-αναχαιτίζεται και δεν καταδεχόταν να αφήσει τη μελαγχολική διάθεση να γίνει δυστυχία. Την κρίσιμη ώρα έμπαινε τελεία ή διέρρεε υπόγειο χιούμορ. Το ίδιο που διασώζει τις θεατρικές της ηρωίδες, όχι από τα μικρά ή μεγάλα τους δράματα, αλλά από την πρόθεση του θεατή να τις λυπηθεί ή να βγει από το «Studio Μαυρομιχάλη» βαρύς κι ασήκωτος.
Αντίθετα, το 60λεπτο έργο «Μην παίζεις με τα χώματα», από κείμενα της Βλαχογιάννη που μετασχηματίστηκαν από τη Σοφία Καραγιάννη σε τρία θεατρικά μονόπρακτα, λειτουργεί σε αντίστιξη με τα δράματα εσωτερικού χώρου που αφηγείται. Μια αδελφή μιλά για τον αδελφό της που, μεγαλώνοντας ορφανός από μάνα και «εσώκλειστος» στις σκέψεις και τα διαβάσματά του, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την πατρική απόρριψη. Μια γυναίκα, έχοντας περάσει τα 50 και μαζί μια μεγάλη περιπέτεια υγείας, φαντάζεται το μέλλον της δυσοίωνο, αλλά και σοφότερο. Μια κόρη, πελαγωμένη από τη συγκρουσιακή σχέση των γονιών της, αποφασίζει να τους γυρίσει στο χωριό, μήπως τα πατρώα χώματα τους ελαφρύνουν την ψυχή.
Ανθρώπινοι πόνοι αναγνωρίσιμοι, λέγονται ήσυχα, απλά και τρυφερά, με μια θεατρική γλώσσα κοφτή, που σαρκάζει ή θλίβεται κι επιλέγει πότε πότε το χιούμορ, αλλά ποτέ τις μελό μεγαλοστομίες. Η ποπ σκηνοθεσία (Σ. Καραγιάννη - Υρώ Μιχαλακάκου) ακολουθεί με ευφυή αφοσίωση το λόγο. Το ίδιο και η ανάλαφρη, κάπως ρετρό, μουσική (Θ. Καραμουρατίδης). Οπου, δηλαδή, το δράμα απειλεί να επιβάλει το σκοτάδι του, λόγος, σκηνοθεσία και μουσική το ξορκίζουν με φως και ελαφράδα. Επικίνδυνη η ισορροπία για τις τρεις ηθοποιούς Σ. Καραγιάννη, Ειρήνη Μουρελάτου, Θεοδώρα Σιάρκου. Βγαίνουν όλες νικήτριες, αλλά η Σιάρκου κερδίζει το μετάλλιο της σπουδαίας ερμηνείας.
Η παράσταση, αξιοποιώντας αξιοθαύμαστα τους ελάχιστους πόρους που έχουν τέτοιες οφ-Μπρόντγουεϊ ομάδες, παίζεται από πέρυσι, Τρίτη με Πέμπτη στον ίδιο χώρο, αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά: λειτουργεί το «στόμα με στόμα» που, όπως διαπιστώσαμε, παραμένει αλάνθαστη εγγύηση.
(Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ,
από την «Ελευθεροτυπία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου